SITICINES

SITICINES

qui apud sitos, i. e. vitâ functos canebant. A. Gellius ita de iis l. 20. c. 2. Siticines, scriptum est in Orat. M. Catonis, et Liticines et Tubicines. Sed Caesellius Vindex scire quidem se ait, Liticines lituô cantare, et Tubicines tubâ: quid istuc autem sit, quô Siticines cantent, scire sese negat. Nos autem in Capitonis Coniectaneis invenimus, Siticines appellatos, qui apud sitos canere soliti essent h. e. vitâ functos, et sepultos, eosque habuisse proprium genus tubae, a coeterorum differens. Quale autem hoc fuerit rubae genus, primus recte observavit Hieron. Magius Miscell. l. 1. c. 13. ubi docet, Siticinum tubas Coeteris fuisse latiores ac longiores, quales in antiquorum Sepulchris videre est, ipsolque Siticines grave canere solitos. Et longitudinem quidem maiorem, quam in coeteris tubis esset, demonstrat Ovid. Amor. l. 2. El.

6. v. 5. ubi de morte Psittaci loquens, aliasque aves, ut defuncto eant exsequias, adhortans, sic canit:

Horrida pro maestis lanietur pluma capillis,

Pro longâ resonent carmina vestra tubâ.

Ubi emphatice istiusmodi tubam longam vocat. Latiores vero quoque coeteris fuisse, haurire licet ex Galeno de Sympt. caus. l. 3. eô loci, ubi de flatibus loquitur, qui in ventre inferiore fieri solent, hôc modô: Βομβώδεις δέ εἰσιν ἕτεροι τοῖς ἐξ ἐυρυτάτων αὐλῶν ἐοικότες, ὁποίους ἔχουτιν οἱ Τύμβαυλοι καλούμενοι κτλ. Id est, Porro sunt alii bombosi, bombis latissimarum tibiarum non absimiles quales habere solent ii, qui Τύμβαυλοι, i. e. Siticines, appellantur; quae ob materiam, exqua constant, purum sonum reddere non possunt et viae, quâ Spiritus transit, latitudo sonum efficit graviorem. Ubi quamvis de tibiis loquatur, tubas tamen, quibus Siticines utebantur, etiam latiores fuifse, merito hinc inferri potest, quô nimirum graviorem, utpote lugubrem, sonum incinere possent. Graviorem enim sonum lugubrem habitum, indicat Stat. Theb. l. 6. v. 120.

Cum signum luctus cornu grave mugit adunco

Tibia.

Quo facint, quae de lamentantium sono habet Aristoteles de Gener. Animal. l. 5. c. 7. Vide quoque Magium dictô locô, I. Meursium de Funere c. 18. et Iac. Oiselium IC. Not. in A. Gellium loc. cit. 'E quibus patet, Siticines non Tibicines fuisse, qui minoris aetatis funera profesquebantur, et Legg. XII. Tabb. ad denarium numerum restricti erant, cum tubam illis diserte, non tibiam, A. Gellius tribuat: nisi dicas, vocabulum aliquando laxius fuisse sumptum, ut omnes eos, qui apud sitos, sive tubis, sive tibiis canebant, comprehenderet, quemadmodum Alexander ab Alex. Genial. Dier. l. 3. Senatoribus, ait, et Patriciis tubâ; minoribus et plebeiis tibiâ canebant Siticines. Eundem morem apud Graecos Hebraeosque fuisse alibi diximus. Quod vero Siticines, cum Sicinnistis, confundunt quidam, multum aberrant, ut ostendimus supra voce Sicinnis. Cur autem Musicus istiusmodi concentus funeribus olim adhibitus, docet Macrob. l. 2. in Somn. Scipion c. 3. cum ait: Mortuos quoque ad sepulturam prosequi opertere cum cantu, plurimarum Gentium vel Regionum instituta sanxerunt: persuasione hâc, quia post corpus anima ad originem dulcedinis Musicae, id est, ad caelum redire credatur. Vide supra passim.